by 
সনাতন ধৰ্ম হৈছে ভাৰতীয় উপমহাদেশত উৎপন্ন এক অত্যন্ত প্ৰাচীন ধৰ্মৰ অভিসাৰ। এই ধৰ্মৰ পৰিভাষা এটা মূলত উপমহাদেশৰ সন্ধান কৰা ধৰ্মৰ জনজাতিৰ সমষ্টি বা সৈক্ষণিক অৰ্থৰ লগত নাই, বরং এটা একটু বিশাল আৰু বৰ্ণবিচিত্ৰিত ধৰ্মৰ আৱাজ নিহিত কৰে।
সনাতন ধৰ্ম মূলত হিন্দুধৰ্মৰ পৰিভাষাত প্ৰচলিত হৈ আছে, তথাপিও এই ধৰ্মমূলকতাৰ পৰিধি বেছিমিলৈ বৃহৎ ধৰ্মৰ আঙুল নাই। এই ধৰ্মত বহুধা তত্ত্ব, অনুষ্ঠান, আৰু ভাৱবোধ সমৃদ্ধ কৰা হৈ আছে।
সনাতন ধৰ্মৰ প্ৰাথমিক ধাৰণাৰ এটা অংশ হৈছে ধৰ্ম, যিটো ব্যক্তিৰ সমাজত আৰু জীৱনৰ সৈক্ষণিক দাৰাৰ নিৰ্ধাৰণ আৰু দায়িত্ববোৰ বুদ্ধিমত্তাৰ মূলস্বৰূপ হৈ। অতি শীঘ্ৰতে এই ধাৰণাৰ অগ্ৰগতি এখন অনুষ্ঠানত বা কৰ্মৰ পৰিণামত নিহিত আছে বা পৰবৰ্তী জীৱনত নিহিত আছে।
কৰ্মৰ তাত্ত্বিক আৰু কারণ-প্ৰতিকৰ্য সমৃদ্ধ প্ৰাচীন ধৰ্ম অৰ্থাত্ সনাতন ধৰ্মৰ অন্যতম মূল সিদ্ধান্ত হৈছে। ইয়াত অংশ হৈছে এক অচার, যিতে পৰম ধাৰণা হৈ যে কোনো কৰ্মৰ পৰিণাম বিষয়ে অতি শক্তিশালী আৰু নিৰাপদ ধাৰণা আছে।
এই ধৰ্মত আছে পুনৰ্জন্মা বা সংসাৰৰ ধাৰণা, যিতে আত্মা বা জীৱ বিভিন্ন জন্মৰ পৰা পৰা যাত্ৰা কৰে আৰু পুনৰ্জন্মার প্ৰক্ৰিয়া মোক্ষ লাভ কৰিবলৈ পাৰে।
মোক্ষ সনাতন ধৰ্মত এটা প্ৰধান উদ্দেশ্য হৈ আছে, যিটো আত্ম-সংস্কাৰ আৰু আত্মবোধৰ প্ৰাপ্তিৰ পৰা লাভ কৰা যাৱত সম্ভৱ হৈ আছে।
সনাতন ধৰ্মত দৈত্ব আৰু দেবতাৰ বুলি চিহ্নিত একেই প্ৰধান সূচক।
No comments:
Post a Comment